آپارتمان 242

آپارتمان 242...

خدا را شکر که معلوم شد . خدا رو شکر که فهمیدم که قرار است تو باشی اما نه آنگونه که من فکر می کردم. تو هم دوستم داری اما نه آنگونه که من فکر می کردم. تو هم دلتنگم می شوی و سراغم  را می گیری تو هم دوست داری که دور و برم باشی اما همه چیز طور دیگری ست. انگار قرار است ، دوست باشیم . نه از آن مدل دوستی های عاشقانه ، قرار است در هوای هم باشیم نه به هوای هم. می دانی ، سخت است . اما... گاهی فکر می کنم که آنقدر ها هم که نشان می دهی اهل مبارزه نیستی . فکر می کنم گاهی جسارتش را نداشتی. اما مهم نیست ، دیگر مهم نیست. حالا نوبت من است که یاد بگیرم جور دیگری دوستت داشته باشم.    پ.ن: ست آپارتمان 242...ادامه مطلب

دکتر: " مشکلت چیه؟"

من: " تنگی نفس! " 

دکتر: " چیزی نیست به خاطر آلودگی هواست ."

و من با خودم : چه خوب ، من فکر می کردم به خاطر اوست . بس که این روزها زیر لب تکرار کردم ... نه من تو رو واسه خدا ... نه از سر هوس می خوام ... عمر دوباره ی منی ... تو رو واسه نفس می خوام... به اینجا که می رسم نفسم می گیرد. چه هماهنگ است داستان تو و آلودگی هوا ، هر دوتان نفسم را تنگ می کنید. 

آپارتمان 242...

دوست داشتن آخر ندارد. وقتی کسی را دوست داری آن هم آنگونه که من او را . تنها یاد می گیری جور دیگری دوستش بداری . یاد می گیری مدل ها و شکل های دیگری از دوست داشتن هست که تو تا به حال تجربه شان نکرده ای. من او را هنوز هم دوست دارم ، شاید به گونه ای دیگر. خاطراتم ، آرزو هایم را به گونه ای دیگر و با حسی دیگر کنار هم می گذارم . تصویری جدید می سازم از با هم بودنمان. آسان نیست . اصلا آسان نیست ، اما شدنی ست. راهی ست برای بزرگتر شدن. مثل درد استخوان هایت زمان بلوغ . تحملش می کنی تا قد بکشی و این را هم تحمل می کنی تا روحت بزرگتر شود. ولی دوست داشتن آخر ندارد.   آپارتمان 242...ادامه مطلب

آلودگی هوا ، تاثیر مستقیم دارد روی آلودگی ذهن من.

وقتی نفسم تنگ می شود ، سلول های روحم پیر می شوند.

خستگی ها پیروز می شوند بر تن رنجور من در این جنگ نابرابر.

خدایا ! ما آدمها یادمان رفته زندگی را ، دوباره روح بدم در این مردگی ها.

آپارتمان 242...

گنجشک ، با صورتی درهم نشسته روی تیر چراغ برق و تکان نمی خورد. گنجشک ها هم این روزها حوصله پرواز ندارند. آسمان خاکستری این روزها ، نفس پرواز این آسمان نشین ها را هم ربوده است. چشمان سوزان و سرخ ، نفس های یک خط درمیان ، سر دردهای گاه و بیگاه حال نه چندان خوب این روزهای ماست.  این روزها همه چیزش خاکستری ست برای من. هم آسمان شهر ، هم آسمان دلم. آنقدر بی حوصله و بی انگیزه شدم که آدمهای دور و برم صدایشان در آمده ، تحمل هیچ کس را ندارم . حتی صداها هم برایم آزاردهنده و غیر قابل تحمل شده اند. خواب هایم ، کابوس اند. روزگار بدیست ، این روزها.   آپارتمان 242...ادامه مطلب

تو پیامبر عشقم بودی ...

آتشکده قلبم را آتش عشق تو روشن کرد

و من هر روز با آتش سخن می گویم ، شاید خبری از تو بیاورد

کاهش دما بعد از رفتنت محسوس است

رحم کن به این عابد سرما زده چشم به راه

آپارتمان 242...

خداوندگار هستي ، باورت دارم.

خدايا ! خالق بهار ، خالق بنفشه و شب بو.

تقدير امسال همه عزيزانم را سلامتي ، آرامش و خير قرار بده.

 

پي نوشته : دارم آهنگ هاي نوجووني مو گوش مي دم. نسترن اي عشق من / سپيده از اون روز كه چشمام ؛))

آپارتمان 242...

با بغض و صدایی لرزان ، نه از ترس که از شرم خبر را گفت ، خشکم زد.

چطور به ذهنش رسیده بود.

در اوج جوانی ، زیبایی و توانمندی.

هفتاد تا قرص دیازپام 2 .

مادرش به دادش رسیده بود.

عرق سرد کردم.

زندگی سخت است ، اما هدیه ای ست که باید دو دستی چسبیدش.

 

آپارتمان 242...